28 Ιαν 2009

Γαλάζια Σύννεφα

Τόπος: Σταθμός μετρό “Ευαγγελισμός”, έξοδος Ριζάρη Χρόνος: πρωί προς μεσημεράκι Soundtrack: Mercury rev – Blue Clouds (Daniel Johnston cover)


Είχε ακόμη τρία τέταρτα μέχρι να λήξει η ισχύς του εισιτηρίου. Είχε κατέβει προς τα κάτω για δουλειές, βιαστική όπως πάντα, και βιαστική θα γύριζε στο σπίτι – άλλες δουλειές εκεί.
Έτσι πίστευε, τουλάχιστον. Αλλά όταν έφτασε στο σταθμό του μετρό, κάτι την σταμάτησε. 'Ίσως ήταν το εισιτήριο, που της έλεγε ότι είχε ακόμα “χρόνο”. Ίσως ο κουλουρτζής δίπλα στην έξοδο Ριζάρη, που υπέμενε στωικά το κρύο για να ταΐσει τα παιδιά του, και παρεμπιπτόντως και τους περαστικούς. Ίσως η συννεφιασμένη μουντάδα του πρωινού.
Ήταν διαφορετική αυτή η μουντάδα. Δεν είχε το συνηθισμένο σέπια του καυσαερίου, αλλά ένα αχνό γκρι, απαλό, σχεδόν γαλάζιο. Ένα γαλάζιο που έπεφτε πάνω στα χορτάρια – μα ναι, υπάρχει και λίγο πράσινο στο κέντρο της Αθήνας! - και τα έκανε πιο ζωηρά, πιο κρουστά, σχεδόν ζωντανά.
Έκατσε στο παγκάκι δίπλα από το πλακόστρωτο μονοπάτι και δεν έκανε τίποτα. Άκουγε μουσική μόνο, εκείνη την υπέροχη μελωδία που έκρυβε λίγη χαρά, λίγη μελαγχολία και πάρα πολλή αγάπη, και κοιτούσε το σταθμό, τους περαστικούς, τον κουλουρτζή, τον ουρανό, το πράσινο, το νεαρό δέντρο δίπλα στο παγκάκι.
Και τότε χαμογέλασε, γιατί παρατήρησε κάτι που δεν το είχε παρατηρήσει ποτέ κανείς – εκτός αν ήταν λίγο τρελός ή λίγο ερωτευμένος, ή, τέλος πάντων, όχι τόσο βιαστικός: Το δέντρο ήταν κούφιο.
Το κοίταξε και το ξανακοίταξε και της φάνηκε σαν να την κοίταζε κι εκείνο.

Κανείς από τους περαστικούς δεν κατάλαβε τι συνέβη μετά. 'Όλοι ορκίζονταν πως τη μια στιγμή μια κοπελίτσα καθόταν στο παγκάκι και την άλλη είχε εξαφανιστεί. Σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε.

Αλλά το πως έγινε αυτό, κανείς δεν το είχε προσέξει.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...