H πούτσα και η βούρτσα

Έγκυρες πηγές μου με πληροφορούν ότι γαμήθηκε το σύμπαν αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν φταίει η αμείλικτη ζέστη, η πανσέληνος (από τα πιο όμορφα και ύπουλα φεγγάρια που έχω δει, έλαμπε σαν γλιτσιασμένη χρυσόμπαλα), ο ανάδρομος Ερμής, Δίας, Αλντεμπαράν, Μπελτεγκέζ, Αρράκις κτλ, το γεγονός ότι είναι καλοκαίρι και ο επακόλουθος ψυχαναγκασμός των ανθρώπων για παραλίες, μοχίτο και μπικίνι ή, τελοσπάντων, ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, αλλά ένα είναι σίγουρο. Ήταν μια από τις πιο εκνευριστικές βδομάδες του έτους.

Γκρίνια, νεύρα, άγχος, τρέξιμο, πονοκέφαλοι και τόση ευθιξία, τόση συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια, που το μπάχαλο έγινε βασιλιάς. Ναι, ναι. Η Σκυλότητά Της (για την Έριδα μιλάω), βρήκε πρόσφορο έδαφος να μοιράσει τα χαρτιά της.

Φυσιολογικές καταστάσεις, ως εδώ. Δεν είναι κανένα ανθρώπινο (και μη) ον αναγκασμένο να είναι πάντα ευγενικό, ειδικά όταν τρέχει στο λιοπύρι για δουλειές, έχει πονοκέφαλο, και συνδιαλλέγεται κάθε στιγμή με άλλα ανθρώπινα (και μη) όντα που τρέχουν στο λιοπύρι για δουλειές, έχουν πονοκέφαλο και συνδιαλλέγονται με άλλα ανθρώπινα (και μη) όντα που τρέχουν στο λιοπύρι για δουλειές κτλ κτλ κτλ.

Το πρόβλημα είναι όταν στο παιχνίδι της ανθρώπινης συνδιαλλαγής κι επικοινωνίας (διότι η Έριδα λατρεύει να κλέβει στα χαρτιά) μπαίνουν κι άλλα όντα, ανθρώπινα κατά κύριο λόγο, που έχουν ως κύριο σκοπό της ζωής τους να δυσκολέψουν τη δικιά σου ζωή.

Το πρόβλημα επικοινωνίας με αυτά τα όντα κυρίως εντοπίζονται στη διάσταση nature-demeanor (δεν είμαι ψυχολόγος, γι' αυτό το θέτω με ...αρπιτζίστικους όρους). Όπου nature (εμείς εδώ ας το πούμε πούτσα) είναι το τι πραγματικά είναι κάποιος, δλδ καλόκαρδος ή υπολογιστικό γουρούνι ή εγωίσταρος του κερατά ή αφελής μέχρι την Άβυσσο, για παράδειγμα, και το demeanor (ας το πούμε βούρτσα) είναι αυτό που θέλει να βγάζει προς τα έξω, δηλαδή καλόκαρδος ή υπολογιστικό γουρούνι ή εγωίσταρος του κερατά ή αφελής μέχρι την Άβυσσο. Ναι, σωστά μαντέψατε. Όλα τα χαρακτηριστικά μπαίνουν στη βιτρίνα, είναι ένα μαγαζί όπου ο πελάτης έχει πλήθος επιλογών και συνδυασμών.

Λίγοι άνθρωποι επιλέγουν να βγάζουν έξω τον αληθινό τους εαυτό, δηλαδή να έχουν ίδιο nature-πούτσα και demeanor-βούρτσα, και σε αυτούς η γράφουσα βγάζει το καπέλο. Θέλει πολλά κιλά αμελέτητα, αυτοπεποίθηση, και την επίγνωση του γεγονότος ότι μένεις γυμνός, χωρίς άσους στο μανίκι ή τις λεγόμενες "πισινές". Για αυτό και τα περισσότερα όντα, ανθρώπινα κατά κύριο λόγο, έχουν ένα δίχτυ ασφαλείας, μια συμπεριφορά λίγο πιο αποδεκτή κατά τις κοινωνικές συμβάσεις, το οποίο το αφήνουν να χαλαρώσει λιγάκι κάποιες σπάνιες στιγμές που νιώθουν ότι ένας συνάνθρωπός τους αξίζει να βουτήξει λίγο πιο μέσα.

Υπάρχουν, βέβαια κι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν γραμμένη τη βούρτσα στα παλιά τους τα παπούτσια όταν βαράνε limit, ξεχνώντας ότι έχουν να κάνουν με ακόμα ένα ανθρώπινο ον. Αυτούς, η discordian ψυχολογία που θα ιδρυθεί σε λίγα χρονάκια από τώρα, θα τους ορίζει ως Συναισθηματικά Ηλίθιους. Ξεσπάνε, βγάζουν τα νεύρα τους, αποφορτίζονται, χωρίς να είναι απαραίτητο ότι την πούτσα της απουσίας της βούρτσας τους θα τη φάει στη μάπα κάποιος που πολλές φορές δε φταίει. Αυτή η ενέργεια, δυστυχώς δε χάνεται. Μεταβιβάζεται στο δέκτη, μαζί με τη Συναισθηματική Ηλιθιότητα. Γιατί όταν κάποιος ξεσπάει πάνω σου ενώ δε φταις, μαζί με τη μαυρίλα παίρνεις και την εντύπωση του ότι "οκ, αν εχει αυτός δικαιωμα να τα βγαζει πανω μου, θα τα βγαλω κι εγώ σε κάποιον άλλον". Κι έτσι δημιουργείται ένα τεράστιο mexican wave γκρίνιας κι εκνευρισμού, το οποίο κάνει κύκλους απο μικροσύστημα σε μικροσύστημα.

Το αντίθετο του Συνδρόμου Της Πούτσας Λόγω Απουσίας Της Βούρτσας, που αναλύθηκε παραπάνω, επίσης υπάρχει. Λέγεται Σύνδρομο "Δε Θα Δεις Ποτέ Την Πούτσα Μου" (Δ.Θ.Δ.Π.Τ.Π.Μ.). Σε αυτή την περίπτωση το άτομο έχει φτιάξει ένα δίχτυ ασφαλείας νααααα (με το συμπάθειο), κι έχει υιοθετήσει ένα μοντελάκι συμπεριφοράς από το οποίο δεν αποκλίνει ποτέ. Τρανταχτό παράδειγμα ο Dr. House. Είναι μαλάκας και στη δουλειά, και στις κοινωνικές σχέσεις, ακόμη και στις πιο τρυφερές στιγμές με τον έρωτα της ζωής του. Η κύρια αιτία του συνδρόμου αυτού είναι, πιστεύω (διότι δεν είμαι ψυχολόγος, απλώς θέλω να χώσω), η ανασφάλεια που έχει κάποιος, σε συνδυασμό με διάφορες πούτσες (μην το συγχέετε με την πούτσα-nature) που έφαγε στο παρελθόν. Είναι σαν ένα μικρό μυδάκι, μαλακό και γλιτσερό, που έχει ορθώσει ένα τεράστιο, γερό κέλυφος γύρω του για να μην μπει κανείς μέσα και το κάνει μυδοπίλαφο.

'Ετσι, το άτομο που πάσχει από το Σύνδρομο Δ.Θ.Δ.Π.Τ.Π.Μ., θα συνεχίσει να φέρεται όπως φέρεται σε οποιαδήποτε κατάσταση, κατά κύριο λόγο εκνευρίζοντας τους συνανθρώπους του (διότι τις περισσότερες φορές υιοθετεί επιθετικές συμπεριφορές) κι αν ποτέ ενοχλήσει κάποιον, το πρόβλημα θα είναι του κάποιου, διότι ο κάποιος δεν είναι "κουλ", ενώ ο Δ.Θ.Δ.Π.Τ.Π.Μ. συνήθως είναι γαμάτος, ή έτσι θέλει να πιστεύει τουλάχιστον. Δεν είναι ότι δε βλέπει πέρα από τη μύτη του, είναι πανέξυπνος τις περισσότερες των περιπτώσεων, απλώς γουστάρει... παιχνίδι και... discordia.

Εδώ θέλω να προσθέσω το εξής: Το νόημα της Discordia είναι να είσαι αληθινός. "Speak from your heart", γράφει κάπου στο τέλος. Αυτό απέχει παρασσάγας από το "φέρσου σαν μαλάκας".

Αυτά, αγαπητοί αναγνώστες. Συγχωρήστε με για το μακροσκελές post και τους αδόκιμους όρους. Μια παράκληση, μόνο. Είναι καλοκαίρι και η ζέστη κάνει τους γύρω σας λιγότερο ανεκτικούς, οπότε καλό θα ήταν να συντονίσετε λίγο τις βούρτσες και τις πούτσες σας, για να αποφευχθούν εμπόλεμες συρράξεις.

Ευχαριστώ.